เคยชิน
...................
ยังแต่ความอาลัยในเสียงโศก
สลักโลกตามรางระหว่างค่ำ
พักพิงแววสายตามาประจำ
พอชุ่มฉ่ำสายฝน, หม่นนที
คุ้นเคยกับไอดินกลิ่นน้ำเน่า
กระจกเก่ากลางแจ้งต้องแสงสี
ความเจ็บปวดรวดร้าวหนาวธุลี
แผ่รังสีชีวิต, อิสรา
ซึมซับความรู้สึกเมื่อนึกย้อน
ตะวันก่อนอ่อนแสงเรี่ยวแรงหา
ตะวันนี้สว่างไม่สร่างซา
ร่วงโรยราสลาย, เกลื่อนรายทาง
ไม่มีความพอดีที่เหยียบย่ำ
กล่าวอ้างคำพบเห็นเป็นตัวอย่าง
ไล่จับภาพ คราบเงาที่เขาวาง
โดยทั้งรู้ว่าห่าง, แตกต่างเอง
เหมือนความฝันละเมอหลงเพ้อเจ้อ
ตื่นมาเจอเมื่อวานที่บานเบ่ง
ยังสมมุติกับตัวไม่กลัวเกรง
ยิ่งเปล่าเปลี่ยวคว้างเคว้ง, เมื่อเพลงดัง
ไม่มีสิ่งสูงสุดเมื่อหยุดดิ้น
มีแต่ความเคยชินที่รินหลั่ง
ไม่มีแม้ตัวตนบนภวังค์
มีแต่หวังแล้งแล้ง, รอแห้งตาย!
………………….
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
