เรื่องความรักภักดิ์ใจอ่อนไหวมาก
ขุดถึงรากฝากไว้หากใครถาม
จะบอกเล่าเอาคำลำนำกานท์
สู่นงคราญนางฟ้าคราระรวย
ความรักฉันมีให้ใคร่จะกล่าว
อย่าอกร้าวรานมอดแม่ยอดหมวย
ยังรักเธอห่วงใยใจอำนวย
เคารพด้วยหัวใจมีให้นี้
แต่ที่ห่างเหินไปเหมือนไร้รัก
ต้องชะงักกับจิตเมื่อคิดหนี
จะบอกความจริงแก่แม่นารี
อย่าหมองศรีอกสลายให้วายปราณ
ตามฉันมาทางนี้จะชี้ให้
รูปภาพเธอตั้งไว้ในสุสาน
เธอตายแล้วกานดามานมนาน
หนึ่งปีผ่านคิดดูไม่รู้ตัว
เพราะเหตุนี้จึงเหมือนฉันเบือนหน้า
ไม่สบตามองพื้นคืนสลัว
รีบเร่งเดินเหินไปในความมัว
เพียงเพราะกลัวผีหลอกลืมบอกกัน
บัณฑิตเมืองสิงห์
ผิดกระทู้ แล้วมั้ง มานั่งคิด
พ่อ..บัณฑิต หน้าอ่อน คงนอนฝัน
คงฝันร้าย ซีนะ มารำพัน
ว่าสุนันฯเป็นผี ที่หลอกคน
หากว่าแม้น เป็นจริง ดังสิ่งว่า
บัณฑิตฯจ๋า สุนันยาจะล่องหน
แทรกกลางทรวง หนุ่มน้อย นะหน้ามล
จะได้ยล ทุกซอก ..บอกสะใจ
ไม่ต้องมีสุสาน บนบานอยู่
จะแอบดู ซ้ายขวาหรือ...จุดไหน
ไม่ไถ่ถาม เนื้อความ อันอื่นใด
ยังรักฉัน อยู่ไหม ไม่ติดตาม
จะตามหลอน บัณฑิตฯ จนติดบ่วง
ให้ลุล่วง กันไป ในเขตขาม
อาฆาตไว้ ทุกที่มีนิยาม
ทุกชาติไม่ยอมความ จะตามเธอ...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
