ช่างยาวไกล ปลายทาง ที่ค้นหา
สุดสายตา มองรอบ ขอบฟ้าหลัว
ก็เพราะความ มืดมน จนน่ากลัว
ไฟสลัว มืดสนิท ในจิตคน
วกวนบนเส้นทาง ดั่งคดเคี้ยว
เดินตายเดียว ซ้อนซับ แสนสับสน
มากมายมี ดีร้าย ในฝูงชน
ต้องผจญ ฝ่าฟัน ดั้นด้นไป
เจอคนที่ ดูเหมือน จะดีด้วย
เข้ามาช่วย ดูแล คอยแก้ไข
ทำเหมือนหวงห่วงยิ่ง กว่าสิ่งใด
ที่แท้ใจ ซ่อนพิษ จิตโสมม
จึงสุดท้อ เหลือเกิน เผชิญอยู่
ด้วยไม่รู้ ไมตรี ที่ซ่อนขม
คล้ายถูกผลัก ให้รับ กับระทม
อยู่กับปม เลวร้าย ในมือมาร
ถ้าพูดถึง ความรัก จักมีใหม่
กลัวหัวใจ ต้องเป็น เช่นเพลิงพลาญ
เจ็บครั้งก่อน สะท้อน กลับวันวาร
กลัวร้าวราน ถมทับ ยากรับมือ
มองรอบตัว ไม่เห็นมีที่รักแน่
คงพ่ายแพ้อีกหน เป็นคนซื่อ
จึงไม่กล้ามีรัก ฝากให้ลือ
เพราะยึดถือ รักมั่น นั้นหนึ่งเดียว...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
