โปรดดูแล เธอให้ ใจแข็งแกร่ง
เพราะเธอคือ กำแพง รู้บ้างไหม
ฉันคนนี้ ขออิง พักพิงใจ
ยอมเป็นผู้อาศัย อยู่ใกล้เธอ
แม้มิได้ อยู่ชั่วนิจนิรันดร์
แต่ทุกวัน มิไกล ให้พลั้งเผลอ
คอยเป็นเงา เคียงใกล้ หมายปรนเปรอ
รักสมอ ถึงสุดท้าย ปลายชีวิน
อย่าทำร้าย ตัวเอง ด้วยเกรงเหงา
คราเธอเศร้า ฉันล้า พาถวิล
ใจฉันอยู่ ที่เธอ ทั่วทั้งจินต์
ตราบจนสิ้น ถึงวัน ฉันสิ้นลม...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
