บางทีอาจเหมือนว่าข้าพเจ้า
มองผ่านสวนหินอันงดงาม
มองผ่านความไร้เดียงสา
ความว่างในสาระ
ข้าพเจ้าเดินผ่าน
ผ่านไปไกล
ท่ามกลางกระแสชล
ข้าพเจ้าร่วงไปในเหวลึก
ไม่มีแล้วอิสระภาพ
ไม่มีการถามหา
มีแต่การแหวกว่ายสนุกสนาน
ในตัวตนจอมปลอม
ลืมไปแล้วกระมัง
ว่าลมหายใจยังมี
. . . . . .
ข้าพเจ้าพบความเห็นแก่ตัวในกระจก
ชัดเจน
ลบล้างไม่ได้
. . . . . .
ลืมทฤษฎีแห่งวงกลม
ลืมกฎการผันเปลี่ยน
ลืมความเป็นจริง
ลืม
. . . . . .
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
