แม้หัวใจคนเราเท่ากำปั้น
สารพันหลายสิ่งควรนิ่งเฉย
แม้บางครั้งเจ็บช้ำเพราะคำเย้ย
มิควรเอ่ยบอกให้ใครเมตตา
ใช้ความคิดแก้ไขใจที่ช้ำ
สิ่งใดทำช้ำใจให้รักษา
แผลจะน้อยปล่อยผ่านกาลเวลา
พิสูจน์ค่าของตนทนสู้มัน
ที่พ่ายแพ้แย่ย่ำช้ำหมองหม่น
เพราะว่าใจไม่ทนรอสุขสันต์
มีแต่ความร้อนใจดั่งไฟกัลป์
ทุกคืนวันหวั่นไหวไฟเผารุม
ถ้าเราทำจิตใจให้เป็นสุข
ก็ไม่ทุกข์หม่นไหม้ดั่งไฟสุม
ใช้สติไตร่ตรองลองควบคุม
ทุกข์สุขกุมสั่งได้ใจเราเอง
เราจะแพ้แก่มันกระนั้นหรือ
เพราะมันคือศัตรูผู้ข่มเหง
เป็นเครื่องบั่นทอนใจให้วังเวง
จะต้องเร่งเปลี่ยนแปรแก้ที่ใจ
ตนของตนเตือนจิตต้องคิดกล้า
บอกตนว่าข้าแน่พร้อมแก้ไข
ความทุกข์ร้อนก่อนเก่าเผาทิ้งไป
เริ่มต้นใหม่ให้สวยด้วยใจตน.
"กานต์ฑิตา"
๑๔ ตุลาคม ๒๕๕๔
หากแก้ไข เป็นเหตุ สังเกตจิต
คำผลิต คิดออก บอกเป็นผล
อยากเสนอ ความเห็น ได้เป็นตน
เพราะเคยยล ชนหลัก ต้องพักใจ
โบราณว่า ป่าก้อง ลองร้องกู่
เสียงนั้นรู้ สะท้อน ย้อนกลับให้
บ่งรับหยอก ตรอกย้ำ คล้ายนำไป
ยังไงมา อย่างนั้นไซร้ ตามในการณ์
แต่มัวเฉย ละเลย มิเปรยปราย
อาจจะกลาย กระจายเหงา เศร้าสมาน
ต่างคนก็ หมางฤทัย ดั่งภัยพาน
เสียดายกาล พลาดคิด ปิดฉากปลง
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
