น้า-หลาน กับงานเล็กๆ
...........................
เขาว่ามนุษย์ต้องอยู่กันเป็นหมู่พวก
เหมือนจอมปลวกแมลงอันแข็งแกร่ง
สร้างน้ำลายที่กินเป็นกำแพง
ต่างร่วมแรงร่วมใจทำหน้าที่
อย่าเป็นคนเห็นแก่ได้อยู่ฝ่ายเดียว
ยามน้ำเชี่ยวไหลอาบบาทวิถี
นั่งเหม่อมองหมองเศร้าเข้าใจดี
ชีวิตมีวันป่วยต้องช่วยกัน
ด้วยแววตาหมองหม่นอยู่บนบ้าน
สนทนากับหลานการเปลี่ยนผัน
เปิดฟังเสียงวิทยุ, บรรจุภัณฑ์
อีกหลายอันหลานน้อยคอยจัดเรียง
หลานถามว่าน้ำมาจากที่ไหน
แล้วทำไมพวกเขาไม่หลีกเลี่ยง
เจ้าตัวเล็กหน้างอนั่งคอเอียง
รอฟังเสียงน้าชายเมื่อบ่ายนี้
น้ำมาจากบนฟ้าเทวดาโกรธ
ท่านลงโทษที่คิดผิดวิถี
พวกมนุษย์ก่อกรรมไม่ทำดี
ท่านจึงเสกให้มี น้ำมากลำบากกัน
จินตนาการเล็ก-เล็กของเด็กน้อย
ที่ทยอยกระโจนเข้าโหนฝัน
หนูจะเป็นเด็กดีทุกวี่วัน
ยิ้มแล้วหัน มามองข้างกองทราย
ถึงน้ำมาก จากไหนที่ไหลหลาก
ก็ไม่เท่าน้ำใจที่ไหลจากเราทั้งหลาย
คนละไม้คนละมือถือระบาย
ก็ผ่อนคลายหลายจุดสุดบรรเทา
รีบเอาของใส่ถุงให้เรียบร้อย
เจ้าเด็กน้อยหันมาหน้าเศร้า-เศร้า
ยังมีอีกหลายแห่งช่วยแบ่งเบา
เอ๊า! น้ำเข้าบ้านเราแล้ว มาช่วยกรอกทรายเร๊ว..!
..............
ขอบคุณภาพจาก women.kapook.com
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
