ฉันแค่เหงา เขา แค่ปลอบ
ทุกทุกสิ่ง ผิดที่ ฉันไหวอ่อน
ในทุกตอน เพราะเหงา คอยเข้าสุม
น้ำตาริน เพราะรัก ที่เร้ารุม
เหมือนถูกคลุม มืดมิด จิต โสมม
เพราะน้ำตา หยดนั้น มันหลั่งไหล
เขาเพียงช่วย ปลอบใจ คลายขื่นขม
อ้อมแขนอุ่น ปลอบขวัญ เพราะซานซม
ไม่อาจข่ม ยามท้อ จึงขออิง
ผิดที่ฉัน รู้ไหม เขาไมผิด
ที่ปล่อยจิต ไร้ค่า คำว่าหญิง
ต้องขอโทษ อย่าโกรธเขา เราผิดจริง
โปรด อย่าทิ้ง เขาไป จากใจเธอ
เข้าใจเขา สักนิด ผิดที่ฉัน
ไม่อาจห้าม ใจหวั่น วันพลั้งเผลอ
คำว่าเหงา เกินไป ที่ได้เจอ
ทำร้ายเธอ โดยไม่....ตั้งใจเลย ..
สุนันยา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
