สายน้ำเลี้ยวเชี่ยวกรากที่หลากไหล
ท้นท่วมไทย ถิ่นทอง ที่นองเอ่อ
โศกกำสรวล หวนไห้ คล้ายละเมอ
อุทกเจอ ครั้งนี้ เหมือนมีกรรม
เดือนสิบเอ็ด สิบห้าค่ำ น้ำเต็มฝั่ง
เคยชื่นหวัง กลับกลาย ให้เจ็บหนำ
ทุกข์ระทม ทั้วหล้า ดุจฟ้าทำ
เป็นผลนำ แต่ไหน เต็มสายธาร
หว้งว่าเดือน สิบสอง น้ำพร่องลด
ช่วยเป่าปลด ระกำ ชื่นฉ่ำหวาน
เยียวยาด้วย สายใย ใสตระการ
ขับหมอกม่าน มัวหม่น ให้พ้นไป
สายนที ที่รินไหล หวังได้เอื้อ
ความช่วยเหลือ หลากล้น ทุกหนให้
อีกรับมอบ ตอบแทน จากแดนไกล
ส่งห่วงใย คะนึง ติดตรึงตาม
หวังว่ารัก ช่วย เติม เสริมแรงก่อ
ปรับทุกข์ท้อ คลายหม่น คนสยาม
ล้างแผ่นดิน เสริมสุข ในทุกยาม
ฟ้าสีคราม กระจ่าง ร้างระทม
คืนพลัง สร้างฝัน ของวันใหม่
พราวไสว ด้วยรัก ผลักถาถม
เติมเต็มต่อ ระหว่างเรา หมดเศร้าตรม
ชื่นภิรมย์ อีกครั้ง ริมฝั่งชล....
"สุนันยา"
เขียนยังไงก็ไม่เหมือนเดิมจ้ะน้องดวงใจ
เสียดาย อันเดิมจัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
