"อยากกอดเธอ"
๐
เสียงเธอถอนหายใจคล้ายสะอื้น
อยู่กับความกล้ำกลืนขื่นรู้สึก
นัยน์ตาก่ำคล้ำคลอน้ำบ่อลึก
หลั่งผลึกหยดน้ำคลอตามมา
ไม่มีเสียงอันใดได้เอื้อนเอ่ย
ไม่มีเสียงใดเปรยเพื่อเอ่ยหา
ไม่มีแล้วแววใสในดวงตา
มีแต่เศร้าอ่อนล้าเข้ามาแทน
ตัวเธอชุ่มด้วยเหงื่อใต้เสื้อผ้า
หรือน้ำตาที่คลั่งหลั่งเกินแสน
เพราะน้ำบ่าท่วมท้นคนทั่วแดน
ด้วยโกรธแค้นอันใดอย่างไรกัน!
ในขณะเฝ้าดูอยู่ห่างห่าง
เธอก็สร้างสิ่งกล้าสู่ตาฉัน
เธอ? ยืน เดิน ก้าว วิ่ง!..ชิงประจัญ!
ท้าทายมัน!..อหังการ์มหานที
คลื่นกระทบกระทั่งทั่วหลังหน้า
กายถลาล้าอ่อนมิย้อนหนี
เธอคว้าโอบยื่นช่วยด้วยปราณี
ด้วยทั้งที่..ยังฝันร้าย..ในชั่วคืน
ยิ้มจางจางแต่แน่นหนักประจักษ์เห็น
ใต้ความเย็นสะกิดจิตฉันตื่น
เธอผู้กล้าไม่แพ้แต่หยัดยืน
เหยียบบนพื้นความช้ำย่ำมันจม!
หนึ่งค่ำคืนถึงเช้า..เราอยู่ไหน?
ต่างก็กลัวทางไกลเกินใจข่ม
รู้ฉันรู้เธอหนาวร้าวระบม
ซ่อนระทมข่มกลั้นฝันทารุณ
อยากเอ่ยถาม.."เธอหนาวร้าวเพียงไหน?"
น้ำตาใต้แสงจันทร์นั้นดูอุ่น
หลั่งล้างใจใกล้แยกแตกเป็นจุน
ยังมิหนุนสู้ไหวภัยธารา
แท้น้ำตา..เธอหลั่งนอง..คือของฉัน
เธออาจสั่นสะท้านขวัญผวา
ฉันมีเพียงความรักจักเยียวยา
ปลอบชะตาล้านักจักผ่อนคลาย
ในขณะจมภวังค์ตั้งคำถาม
ฉันก็พบความงามผลิโชนฉาย
นัยน์มุ่งมั่นไม่ท้อก่อประกาย
จากหญิงชายท่ามกลางระหว่างชล
ฉันอยากกอดความงามท่ามกลางนั้น
กับความฝันเจิดจ้าใต้ฟ้าหม่น
ฉันอยากกอดเธอไว้ในกมล
จวบสิ้นจนพ้นราตรีที่ระทม..ที่รัก!
๐
ขอมอบเป็นกำลังใจในการต่อสู้แก่ผู้ประสบภัยน้ำท่วมและเจ้าหน้าที่ทุกหน่วย ประชาชนผู้ให้การช่วยเหลือทุกคน
ด้วยความปรารถนาดี และมีความหวังที่จะได้เห็นบ้านเมืองกลับเป็นปกติและได้รับการฟื้นฟูในเร็ววัน
~มะสะแป~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
