อารมณ์จินต์ ที่สื้นหาย
กลับไปหลบ ซบซ่อน ด้วยอ่อนล้า
เมื่อรู้ค่า ดวงใจ สุดถ่ายถอน
ไม่กล้าเวียน เขียนคำ พร่ำอาทร
อารมณ์กลอน ย้อนย้ำ ดุจซ้ำเติม
จินตนา ถูกทำลาย ไปแทบสิ้น
เคยถวิล เหมือนไร้ สิ่งใส่เสริม
ที่ว่าหวง กลับคล้าย ไม่คงเดิม
ใจก็เริ่ม ถดถอย ล่องลอยลา
ทั้งทั้งที่ คำนึง ถึงเสมอ
ครั้นเจอะเจอ คลับคล้าย กลายแปลกหน้า
จึงจำใจ หลีกลี้ หนีสุดตา
เพราะขาดศิลป์ จินตนา จะฝ่าฟัน
ไม่อาจเขียน กลอนหวาน สานเสนาะ
ด้วยไม่เหมาะเคียงหมายดั่งใจฝัน
เขียนได้แต่ กลอนเหงา เฝ้ารำพัน
เป็นกำนัล (แด่)คนเหงา ผู้เศร้าทรวง......
“สุนันยา”
อาจพลันช่วง เวลา นาทีหนึ่ง
ให้รู้ซึ้ง ลึกโรย รักโบยสรวง
สิ้นอาทร ถอนฤทัย เพราะใครลวง
จิตนา พาร่วง ทุกข์บ่วงใจ
คงธรรมดา อารมณ์ พระพรหมสาบ
ฤาดั่งคราบ กาพย์ชีวิต ลิขิตไว้
ต้องพานพบ ประจบจิต ไม่ผิดนัย
กำนัลภัย ใจมนุษย์ คราหยุดปลง
รัตนาวดี
ให้รู้ซึ้ง ลึกโรย รักโบยสรวง
สิ้นอาทร ถอนฤทัย เพราะใครลวง
จิตนา พาร่วง ทุกข์บ่วงใจ
คงธรรมดา อารมณ์ พระพรหมสาบ
ฤาดั่งคราบ กาพย์ชีวิต ลิขิตไว้
ต้องพานพบ ประจบจิต ไม่ผิดนัย
กำนัลภัย ใจมนุษย์ คราหยุดปลง
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
