วอนลมจ๋ามาเอาไออุ่นข้า
แล้วจงพาส่งสอดกอดเธอได้
แทนอ้อมแขนแสนอุ่นให้คุ้นใจ
ลมจงไปให้ถึงซึ่งกายนาง
จงกระซิบเบาเบาเข้าข้างหู
บอกเธอรู้แม้ฉันนั้นไกลห่าง
ยังมีรักจริงใจไม่จืดจาง
ยังสรรสร้างรักไปไม่เลือนลา
ยามเธอหนาวร้าวใจในบางครั้ง
ลมจงรั้งเอาไออุ่นละมุนกว่า
ไปโอบเธอให้คลายหายเอกา
ลมจงอย่าปล่อยเธอให้เพ้อครวญ
สล่าผิน
คำว่ารัก ฝากผ่าน จากม่านฟ้า
ส่งมอบมา พาซึ้ง คะนึงหวน
โอ้ลมเอย ตระหนัก รักเรรวน
ฝากลมทวน ถ้อยถึง ซึ่งคนไกล
คำรักฝากลอยลม ให้พรมชื่น
ยามกลางคืน โอบแทน สองแขนให้
โอ้ลมจ๋า เขาลวง โยนบ่วงใจ
วานลมไล้ ด้วยรัก ยากเชื่อคำ
ฝากลมย้อน วอนส่ง ตรงกลางห้วง
ฤทัยหน่วง ทรวงร้าว คราวถลำ
โอลมจ๋า...เขาแสร้ง แฝงลำนำ
ถ้อยที่ย้ำ หรือแน่...กลัวแต่ลวง...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
