มันมากับ .
.........................
ท้องฟ้าครึ้มหม่นแดดคอยแผดเสียง
เห็นแต่เพียงเครื่องจักรพยักหน้า
ยังมีอีกโลกหนึ่งบนหลังคา
ด้วยภาษาแปร่งแปร่ง, แช่งพวกเรา
มันก้าวมาอย่างคนเจ้าโทโส
แถมคุยโวโชว์บัตรเพื่อปัดเป่า
เป็นเรื่องจริงประจำใช่สำเนา
เสียงกระเซ้ากระซิบ, ลิบลิบลอย
ดังเปาะแปะ เปาะแปะ เหมือนแกะอ้อน
คล้ายหลอดไฟนีออนสะท้อนบ่อย
มันแปลบปลาบ วาบวาว เหมือนสาวน้อย
มันทยอยปริ่มปริ่ม, อยู่ริมทาง
มันเกรี้ยวกราดฟาดฟันเหมือนมันบ้า
มันไม่ยอมเลิกราหาบางอย่าง
มันสนุกทุกครั้งฟังเสียงคราง
มันอยู่กลางท้องฟ้า, มันท้าทาย
ยิ่งกว่าความทารุณกระสุนปืน
ยิ่งกว่าคืนเดือนดับเพื่อจับจ่าย
ยิ่งกว่าความทรหดต้องอดตาย
ยิ่งกว่ายายขายหมาก, ที่ปากเหม็น
ไม่มีใครสักคนนึกเอ็นดู
แม้แต่ประตูชั้นสองยังมองเห็น
มันไม่ใช่หนีร้อนมาพึ่งเย็น
มันยิ่งกว่าลำเค็ญ, เป็นไหนไหน
มันมากับอะไรทำไมหนัก?
ไร้ที่พักหยูกยาน้ำตาไหล
มันมากันทุกวันช่างจัญไร
มันมาแล้วไม่ไป, ใครช่วยที!
.......................
ขอบคุณภาพจากoknation.net
