~รักหรือหลง~
สองสาแหรก แตกหัก รักผิดขั้ว
ต่างสมยอม มอมมัว ชั่วคืนหวาน
เมื่อเพลงบาป ฉาบท่วง ล่วงพ้นกาล
ต้องด่างพร้อย รอยมาร นานร่ำไป
รสอารมณ์ กลมกล่อม ย้อมจริต
ด้วยนิมิต ฤทธา คราหลงไหล
จึงมองเห็น"ว่าเป็นรัก" ปักลงใจ
มิครวญใคร่ ใดงาม ตามครรลอง
เมื่อลมเล่ห์ เพพลัด ตัดสวาท
ไร้อำนาจ แห่งรัก เป็นหลักคล้อง
จึงจบลง ตรงช้ำ น้ำตานอง
จึงร่ำร้อง ร่ำไร ใจร้าวราน
ด้วยทุกอย่าง วางอยู่ คู่เหตุผล
ใช่เพียงตน บนราก ฉากสังขาร
เมื่อเราหวัง เราปอง เราต้องการ
คนอีกล้าน ก็ใคร่ ไม่แพ้ตน
ของของเรา อยู่ไหนหนอ ก็ได้ชื่น
ของคนอื่น ฝืนไป ก็ไร้ผล
เขาบ่ซื่อ ยื้อไป ใครเล่าทน
เขาบ่สน ปล่อยไป ไม่ต้องฟัง
จิตสาแหรก แตกต่าง อ้างเหตุผล
ว่าสองคน ทนไป ก็ไร้หวัง
คนจะหัก หนักเบา..เราก็พัง
คนจะชัง ยังไง...ก็ไม่ดี
รอยทรงจำ ดำหม่น ในก้นบึ้ง
เพียงครั้งหนึ่ง ความผิด อย่าคิดหนี
ยกออกมา ปาทิ้ง แม่น้ำชี
จัดพื้นที่ เผื่อรัก ที่รักกัน
รักคือรัก บริสุทธิ์ ดุจผ้าขาว
เขียนเรื่องราว วางลง ด้วยคงมั่น
ใครร้างไป ใครช้ำ ไม่สำคัญ
ขอเรานั้น รักดี เต็มที่พอ
ว่าไปเรื่อยเนาะ บอม ซอง ดุ๊ก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
