มองเวิ้งน้ำย้ำใจให้สงสาร
เมืองบาดาลจำเป็นเห็นใจแป้ว
นี่เมืองคนบนดินตามถิ่นแนว
น้ำมาแผ้วถางบ้านเป็นลานน้ำ
เมืองบาดาลจำเป็นเห็นใจนัก
ทุกข์ใจหนักเหนื่อยกายคล้ายระส่ำ
ข้าวในนาพาล้มจมสุดช้ำ
สุดระกำเพื่อนพ้องพี่น้องไทย
น่าสงสารเหลือล้นคนทุกข์หนัก
บ้านก็รักของก็หวงหน่วงใจไห้
แหงนมองฟ้าเวิ้งว้างอย่างท้อใจ
มิมีใครจะเห็นความเป็นจริง
ฟ้าพิโรธโกรธเคืองเรื่องใดหนอ
ฟ้าจึงก่อฝนมาคร่าทุกสิ่ง
บ้านเคยนอนหมอนเคยหนุ่นอุ่นใจพิง
กลับต้องทิ้งบ้านไปด้วยใจตรม
สุดสุดแล้วหนนี้ที่เคยเห็น
มันช่างเป็นน้ำบ้าที่บ่าถม
น้ำคงคลั่งหลั่งไหลให้บ้านจม
คนระทมรู้ไหมไยถึงทำ
สล่าผิน