ฉันอ่านด้วยสมองของคนหม่น
ฉันอ่านจนตัวช้ำระกำหนัก
ฉันอ่านด้วยสำนึกสึกกร่อนนัก
ฉันอ่านมักคล้อยตามทุกความชัง
ฉันได้เห็นส่วนต่างทางงมโง่
ฉันได้โชว์แผลพิษที่ติดฝัง
ฉันได้ล้วงความจริงที่จีรัง
ฉันได้คลั่งปลดปล่อยถ้อยหยาบคาย
ฉันรู้สึกหัวใจเหมือนตายด้าน
ฉันรู้กาลทั้งชื่นหื่นกระหาย
ฉันรู้แวววันหน้าคราบั้นปลาย
ฉันรู้ควายที่เปรียบเทียบกับตัว
ฉันตายไปจากใจทรามวัยแล้ว
ฉันตายแน่วนิ่งอยู่ยากชูหัว
ฉันตายไปกับฝันอันหมองมัว
ฉันตายกลัวว่าใจไม่ลืมเธอ..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
