ความรักเอ๋ยเคยตามนิยามรัก
ต้องการนักเวลามาช่วยเสริม
ความผูกพันปั้นก่อและต่อเติม
เวลาเพิ่มเพิ่มรักปักหัวใจ
กาลผ่านผันวันปีรักมีค่า
ฉันรู้มาอย่างนี้ที่จำได้
ให้เวลาพาผ่านกาลพ้นไป
รักยิ่งใหญ่งอกงามตามเวลา
ไม่คิดฝันฉันพบประสบพักตร์
เกิดความรักที่ดีและมีค่า
หลังเราสองต้องพบและสบตา
ฉันรู้ว่ารักได้ไม่เกี่ยวกาล
แรกสบตาพาใจฉันไหวหวั่น
มือไม้สั่นเมื่อตามาประสาน
เหมือนโลกหยุดหมุนไปได้เป็นนาน
สองดวงมานก่อรักที่ปักลง
หยุดหายใจชั่วคราวราวใจค้าง
ฟ้าก็ช่างสดใสได้เสริมส่ง
ลมโบยโบกเบาบางอย่างบรรจง
ทั้งหมดคงคือพยานการรักเรา
เพิ่งเข้าใจในรักประจักษ์จิต
รักมีฤทธิ์ผลักไสให้คลายเหงา
รักแสนงามตามติดชิดเหมือนเงา
ตาบอกเล่าตอนสบพักตร์ฉันรักเธอ
สล่าผิน
ด้วยว่ารัก จากใจ แม้ใครพบ
คล้ายสยบ ดวงใจ ไว้ เสมอ
เหมือนภาพลวง ไฉนจึงได้เจอ
จิตพร่ำเพ้อใคร่คิด เคียงชิดเชย
แม้เพียงแรก พบกัน สัมพันธ์มอบ
รู้ว่าชอบ รักมั่น อาการเผย
หวังอยู่ใกล้ แนบเนา เคล้ากอดเกย
โอ้รักเอย อำนาจล้ำ เกินห้ามจริง
เพียงพบเธอ วันนี้ มินานเนิ่น
กับรักเกิน เก็บไว้ ในใจหญิง
มิฟังใคร ปรามห่วง ตามท้วงติง
ไม่ประวิง ร้าวรอน ในตอนปลาย
รู้แต่เพียง ว่ารัก รักเท่านั้น
มิอาจกั้น ใจสอง ที่ปองหมาย
เวลาที่ แสนสั้น สัมพันธ์กลาย
เป็นรักชื่น คลับคล้าย แสนเนิ่นนาน
สัมผัสทรวง ห้วงใน จากใจเกิด
งามแพร้วเพริศ คือรัก ฝากผสาน
สายใยคล้อง สนิท ติดดวงมาน
"ไม่ต้องการ เวลา"เพื่อมาตรอง...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
