ไม่ มี ใคร ไม่ เคย ผิด
เพราะ รัก
เพียงความผิด คิดผิด ผิดเพราะรัก
เพียงใจหนัก หน่วงบ่วง ห่วงเต็มผืน
เพียงความเหงา เศร้าขม ระทมกลืน
เพียงขมขื่น ขาดใจ ใครต่อเติม
เพียงเพราะเรา เขลานัก รักเธอยิ่ง
เพียงรักจริง จิตใจ ใคร่ส่งเสริม
เพียงห่วงหา อาทร กลอนดั้งเดิม
เพียงพูนเพิ่ม ผลรัก จักแจ้งเธอ
ไม่มีใคร ใดผิด จิตคิดรัก
ไม่มีหนัก หน่วงใจ ใฝ่เสนอ
ไม่มีเหงา เศร้าขม ขื่นละเมอ
ไม่มีเผลอ พลาดผลั้ง ดังผิดไป
ไม่มีเขา เรารัก จักก่อเกิด
ไม่มีรัก ถักประเสริฐ เลิศล้ำให้
ไม่มีสุข สมหวัง ยั่งยืนใด
ไม่มีใคร คือคนถูก ปลูกรักเอย
หทัยกาญจน์
ไม่มีเหตุผล
หากถามว่า ทำไม ถึงได้รัก
ทั้งที่ต้อง เหนื่อยนัก ยากจะเผย
คนที่มี เจ้าของ ครองแนบเชย
ยังทำเฉย หมายจัก คิดปักใจ
คงตอบว่า ไร้ถึง ซึ่งเหตุผล
รักนั้นดล ผูกพัน จึงหวั่นไหว
เกิดขึ้นเอง จากห้วง ดวงหทัย
มิได้คิด แกล้งใคร ให้ร้าวราน
เคยหักห้าม ทำใจ อยู่หลายครั้ง
แต่ก็ยัง สุดทน ให้พ้นผ่าน
โอ้ใจเอย สุดท้อ ทรมาน
ไม่เคยคิด ต้องการ ผลาญแดดวง
มันไม่มี เหตุผล จะทนรัก
ช่างยากนัก จะกล่าว คราวห่วงหวง
เพราะรักก่อ ตราตรึง ซ่านซึ้งทรวง
สุดจะท้วง ห้ามจิต ที่ติดตรึง.....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
