ทางเคี้ยวคดใกล้ ไกล ไปทุกหน
นู้นก็งาม นี่น่าอยู่ ดูเวียนวน
ทั่วทุกคน ขับสู้ สู่เรือนชาน
บ้านมังตราพาเพลิน เดินจนทั่ว
เจ้าบ้านมัว สอยมะยม เปรี้ยวอมหวาน
มีสาวน้อย(คอย)ยืนคุมอยู่มุมชาน
ไม่กล้าขาน เดินผ่าน หน้าบ้านไป
ท้องร้องลั่น คงหิว ใส่กิ่วแห้ง
แดดแรง แรง แผดเผา เหมือนเป่าไล่
แวะบ้าน(สะเล) เต ดื่มน้ำ พร่ำขอบใจ
ลาแล้วไซร้ เยี่ยมหลายหลัง ตั้งหน้าเดิน
พี่เห็นดิษ- ฐามา พาใจชื่น ยิ้มระรื่น เรียกอยู่ กู่ร้องใส่
แต่ไยเจ้า จ้ำอ้าว รีบเดินไว พี่วิ่งไล่ ไม่เห็น ดั่งเช่นเดิม
อันโบราณ ขานไว้ ใครมาบ้าน เข้าเรือนชาน เหมือนเรือนใจ ให้หมั่นเสริม
จงต้อนขับ รับไว้ เหมือนใครเจิม แล้วจึงเพิ่ม รอยยิ้ม ที่พิมพ์ใจ
สาวที่เห็น นั่นมาคอย สอยชมพู่ เพื่อนบ้านอยู่ คู่ชิด สนิทใกล้
พี่อยู่แบบ เอื้อเฟื้อ เจือจุนไป มีแกงให้ แบ่งกันนิด จิตผูกพัน
วันหลังผ่าน อย่าอีก มาหลีกหลบ เพราะเราคบ กันนานแล้ว นะแก้วขวัญ
อย่าทำเลือน เหมือนคนอื่น ทำฝืนพลัน สงสารกัน บ้างหนอ พี่ขอนาง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
