ในศาลาสงบใช่หลบฝน
แต่หลบคนบนเนินเกินจะหวัง
หลบคนที่ไม่รักเขามักชัง
จึงมานั่งพร่ำบ่น, เหมือนคนบ้า
ใต้หลังคาคนเศร้าเหงาไหมเอ่ย
เหมือนละเลยเคยหายความหมายพร่า
จำนงรักปักจิตผิดอุรา
โหดร้ายกว่ายืนนิ่ง, ยิ่งเลอะเลือน
แวะหลบความหมองหม่นปนสะอื้น
แสนกล้ำกลืนขื่นขับไปกับเพื่อน
ใต้ศาลาคนเหงายังเฝ้าเยือน
มันกลาดเกลื่อนเต็มหน้า, น้ำตาเรา!
....................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
