ไม่เคยคิดลิขิตรักมาผลักไส
จำต้องไกลจากหัวใจที่ใฝ่ฝัน
สุดเจ็บปวดรวดร้าวเผาชีวัน
เหมือนต้องตายทั้งเป็นนั่น..ฉันรู้ดี
ยามจะกินก็ไม่ได้ใจมันหวั่น
ยามหลับฝันพลันตืนขื่นสุขขี
ยามลืมตาเห็นใบหหน้าเธอทุกที
ต้องลุกหนีจากชีวี..ที่เคยเป็น
ฉันเข้าใจแม้เวลารักษาได้
แต่เมื่อไรนานไหมเปิดใจเห็น
หรือต้องอยู่กับเงาเขาทุกเช้าเย็น
รักเปรียบเช่น หวานเป็นขม..ให้งมงาย
ฉันเอง..
...เมื่อความรักครั้งชื่นมายื่นโศก
เข้ามาโบกทับใจให้สลาย
คิดถึงหน้านวลนางเคยข้างกาย
เอื้อมมือหมายคว้ากอด...ยังยากเย็น
...ภาพเคยรักทักมาน้ำตาร่วง
ชกเต็มหน่วงลงมาพาให้เห็น
บทสูจน์รักแท้ แพ้ประเด็น
สุดท้ายเป็นภาพหลอน...เทียวทอนใจ
...โอ้พี่จ๋า เวลาผ่านหลายกาลเนิ่น
มิมีคน เดินเคียงฝัน เมื่อหวั่นไหว
น้ำตาตก ยกมา ลาฤทัย
กลั่นกลอนใส ไล่จี้ ขยี้คำ
...ลงบทพร่ำ ครั้งรัก สลักพจน์
น้ำตาหยด ลงกลอน อ้อนเช้าค่ำ
ขอเป็นเพื่อน เยือนกานท์ ลานประจำ
จะต่อนำ กลอนเศร้า เพราะเข้าใจ...
ตะวันฉาย
เข้ามาโบกทับใจให้สลาย
คิดถึงหน้านวลนางเคยข้างกาย
เอื้อมมือหมายคว้ากอด...ยังยากเย็น
...ภาพเคยรักทักมาน้ำตาร่วง
ชกเต็มหน่วงลงมาพาให้เห็น
บทสูจน์รักแท้ แพ้ประเด็น
สุดท้ายเป็นภาพหลอน...เทียวทอนใจ
...โอ้พี่จ๋า เวลาผ่านหลายกาลเนิ่น
มิมีคน เดินเคียงฝัน เมื่อหวั่นไหว
น้ำตาตก ยกมา ลาฤทัย
กลั่นกลอนใส ไล่จี้ ขยี้คำ
...ลงบทพร่ำ ครั้งรัก สลักพจน์
น้ำตาหยด ลงกลอน อ้อนเช้าค่ำ
ขอเป็นเพื่อน เยือนกานท์ ลานประจำ
จะต่อนำ กลอนเศร้า เพราะเข้าใจ...
ตะวันฉาย
เมื่อตะวันฉายส่องเรืองรองอยู่
ก็จะรับรู้ได้ว่าอุ่นไหม
ยามตะวันลับลาลงคราใด
ความหนาวได้ปกคลุมห่อหุ้มกาย
เมื่อชีวิตลิขิตไว้แต่เพียงนี้
วันที่มีความรักได้จางหาย
ให้หนาวเหน็บสุดร้อนทุรนราย
ไม่นานคลายหายเศร้าเพราะเข้าใจ
เมื่อชีวิตมีเวลาให้เดินต่อ
อย่ามัวท้อว่าปลายทางอยู่แห่งไหน
เหมือนตะวันที่ยังเดินอยู่ร่ำไป
มีร้อนได้ก็มีเย็นสลับกัน
ฉันเอง..
ก็จะรับรู้ได้ว่าอุ่นไหม
ยามตะวันลับลาลงคราใด
ความหนาวได้ปกคลุมห่อหุ้มกาย
เมื่อชีวิตลิขิตไว้แต่เพียงนี้
วันที่มีความรักได้จางหาย
ให้หนาวเหน็บสุดร้อนทุรนราย
ไม่นานคลายหายเศร้าเพราะเข้าใจ
เมื่อชีวิตมีเวลาให้เดินต่อ
อย่ามัวท้อว่าปลายทางอยู่แห่งไหน
เหมือนตะวันที่ยังเดินอยู่ร่ำไป
มีร้อนได้ก็มีเย็นสลับกัน
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
