โถพี่ชาย เย้ามา พาให้ขำ
จากที่ช้ำ ดายเดียว เกี่ยวกอดหมอน
กลายเป็นว่า ขำกลิ้ง ไม่ได้นอน
คิดถึงตอน พี่ระนาด พิฆาตยุง
นอนวาดภาพ พี่ชาย ในสำนึก
ความรู้สึก บอกว่า คงจะฟุ้ง
นุ่นในหมอน มุ้งพัน กันนังนุง
แล้วจะยุ่ง ปานไหน อยู่ในนั้น
คงอึดอัด น่าดู คล้ายดักแด้
คงจะแย่ ดิ้นรน จนดังลั่น
คงเหนื่อยนะ มุ้งยุง ยุ่งพันลวัน
น้องสุนัน ห่วงพี่ ซะนี่กระไร
รู้ว่าไม่ จริงหรอก เพียงหนอกเย้า
เพื่อคลายเหงา ที่มี นี้ใช่ไหม
ขอบคุณมาก ค่ะ พี่ ที่ห่วงใย
น้องยิ้มได้ เมืออ่านกลอน ตอนพี่ลง..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
