เขาลาร้างห่างเร้นไม่เห็นหน้า
ในอุรานงรามสุดห้ามหัก
ยังติดตามถามทวงเฝ้าท้วงทัก
คงครุ่นคิดขลุกขลักในปลักทุกข์
หลับคงขื่นตื่นคงหลงผวา
คร่ำครวญหาวันคืนอันชื่นสุข
ครั้งเคยมีอ้อมอกได้กกซุก
เคยเคล้าคลุกเคียงข้างสร้างฉิมพลี
ยอมรับกับหัวใจเถิดเธอจ๋า
เขาลับลาไกลร้างต่างวิถี
มัวคร่ำครวญถึงเขาไม่เข้าที
เฝ้ารออยู่อย่างนี้เพื่ออะไร
เถิดออกมาจากมุมอันมืดมิด
เปลี่ยนชีวิตลิขิตบทอันสดใส
พี่จะคอยเป็นหวังกำลังใจ
คอยเติมฝันในวันใหม่ให้กับเธอ...
พี่ควายเฒ่า
ขอขอบคุณ คำพี่ ช่วยชี้ช่อง
คอยเมียงมอง ห่วงใย ให้เสมอ
ทุกถ้อยมอบจากใจ ได้พบเจอ
แม้ไม่เลอ ค่าล้ำ ชื่นฉ่ำทรวง
เหมือน้ำทิพย์ ชะโลม ที่พรมทั่ว
ล้างหม่นมัว ด้วยจิต คิดห่วงหวง
ปลอบคนร้าว ชีวิน ที่สิ้นดวง
ให้พ้นบ่วง ความเหงา ที่เข้าคลุม
โอ้พี่เอย เผยย้ำ ถึงความห่วง
อยากพ้นห้วง เดียวดาย ดั่งไฟสุม
มีแต่รอย น้ำตา มาเร้ารุม
ต้องอยู่มุม มืดมน เพียงคนเดียว
รอรักฟื้นคืนกลับ มารับขวัญ
อยู่กับวัน เหงาเหงา นอนหนาวเปลี่ยว
รอเวลา ชื่นรัก สลักเกลียว
เป็นหนึ่งเดียว ร่วมฝัน นิรันดร...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
