...มิอาจฝืนใจเจ็บเก็บก้นกรุ
ด้วยปะทุปริล้นเกินทนไหว
เหงาที่สุดเหงามากอยากฝากไป
ถึงคนไกลเคยกู่ให้รู้คำ
ในดายเดียวเดียวดายคล้ายอ่อนล้า
ซุกร่างใต้ผืนผ้าแล้วเพ้อพร่ำ
พิรุณรวงโรยฟ่องละอองพรำ
แล้วรินรื้นชื่นฉ่ำที่ปลายตา...
.................//แมลงปอ
ด้วยปะทุปริล้นเกินทนไหว
เหงาที่สุดเหงามากอยากฝากไป
ถึงคนไกลเคยกู่ให้รู้คำ
ในดายเดียวเดียวดายคล้ายอ่อนล้า
ซุกร่างใต้ผืนผ้าแล้วเพ้อพร่ำ
พิรุณรวงโรยฟ่องละอองพรำ
แล้วรินรื้นชื่นฉ่ำที่ปลายตา...
.................//แมลงปอ
พิรุณโปรย โชยพร่ำ ยิ่งย้ำเจ็บ
ทั้งหนาวเหน็บ เกินทน จนปวดปร่า
สิ่งมองเห็น คือคราบ ที่ฉาบมา
บนใบหน้า สองแก้ม ดั่งแต้มรอย
เหงาสุดเหงา ฤทัย หาใดเหมือน
รักลาเลือน เตือนช้ำ ถึงความหงอย
ปาดน้ำตา มองฝน ที่หล่นปรอย
ใจดวงน้อย เหว่ว้า..โอ้ อาดูร..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
