ห้องนอนเก่าของเราไร้คนเกี่ยว
ดูเปล่าเปลี่ยวว่างนักรักห่างหาย
เมื่อยามหนาวไร้คนเคียงข้างกาย
ความเงียบคอยทำร้ายอยู่เรื่อยมา
เป็นหญิงหนึ่งมิซึ้งรักเมินเฉย
มันไม่เคยทายทักจักห่วงหา
เมื่อจมร่างท่ามกลางห้วงนิทรา
ไร้กายาใดปลอบปลุกชุบชีวัน
วาสนากัลยาคงหมองเศร้า
ไม่มีเหงาของใครในทางฝัน
อยู่คนเดียวมันก็ดีเหมือนกัน
แต่ว่าฉันเมื่อใดกันมันจะชิน
คงต้องจมขื่นขมในห้องเก่า
คอยความเหงาพิพาทวาดตัดสิน
เมื่อความรักชาตินี้มิยลยิน
ช่วงชีวินคงต้องเหงาเศร้าต่อไป
with love"
อยู่กับเงา เดียวดาย ใจรันทด
เหมือนฟ้ามืด เงาบด ลดแสงใส
มีเพียงเงา เย้าเยือน เเป็นเพื่อนใจ
คูชิดใกล้ เพียงหมอน ที่นอนเคียง
แอบสะอื้น กับเงา เมื่อร้าวจิต
ดั่งช่วิต ติดตรม พรหมหลีกเลี่ยง
เหมือนถูกสาป ด้วยพราย ที่รายเรียง
ต้องอยู่เพียง ตัวฉันถึงบั้นปลาย
แม้กู่ก้อง ร้องไป ก็ไร้ค่า
ปราถนา ยากฉุด ถึงจุดหมาย
ราตรีผ่าน ม่านฟ้า ทอประกาย
ก็คงยัง เดียวดาย...อยู่ในทรวง
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
