...บัดนี้....หัวใจหล่น บนกลอน เป็นท่อนกาพย์
แล้วเข้าฉาบ ด้วยน้ำตา มาทาเผย
อันสัมผัส วรรคตอน กลอนเชย-เชย
ขอนำเอ่ย บางบท อย่าลดทอน
...เมื่อหัวใจ มีรัก ถูกหักอก
ถูกเขาชก ดำด่าง สร้างคำสอน
อนิจา คนซื่อ คือใจรอน
เขาตัดตอน แล้วตีจาก ฝากใจมา
...ใจดวงน้อย เลยหม่น บนอักษร
แม้เขาจร ไปนาน ยังสานหา
หยดหนึ่งย้อย ไหลแย้ม แต้มเข้าตา
เจ็บอุรา ทุกเช้าค่ำ ย่ำใจนาง
...ร่องรอยร้าว ก้าวผ่าน ยังนานเนิน
ทุกครั้งเดิน เส้นนี้ ขอลี้ห่าง
เหน็บฤทัย เป็นแผล แผ่เป็นทาง
มิเลือนลาง จางหนอ ท้อฤดี
...หัวใจเอ๋ย หล่นหาย ใครเห็นบ้าง
ฤาเป็นทาง เขาผ่าน นานวิถี
ขอเถอะนะ เห็นใจข้าฯ ถ้าปราณี
ส่งคนที่ มีรักจริง อย่าทิ้งกัน
...หัวใจเคย หม่นไหม้ จะได้ชื่น
รอยยิ้มยื่น บนหน้า ว่าสุขสันต์
หัวใจหล่น จะทนเก็บ เย็บผูกมัน
ต่อสัมพันธ์ วันใหม่ เมื่อใจมี(ใครสักคน)...
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
