ไม่เคยคิดลิขิตรักมาผลักไส
จำต้องไกลจากหัวใจที่ใฝ่ฝัน
สุดเจ็บปวดรวดร้าวเผาชีวัน
เหมือนต้องตายทั้งเป็นนั่น..ฉันรู้ดี
ยามจะกินก็ไม่ได้ใจมันหวั่น
ยามหลับฝันพลันตืนขื่นสุขขี
ยามลืมตาเห็นใบหหน้าเธอทุกที
ต้องลุกหนีจากชีวี..ที่เคยเป็น
ฉันเข้าใจแม้เวลารักษาได้
แต่เมื่อไรนานไหมเปิดใจเห็น
หรือต้องอยู่กับเงาเขาทุกเช้าเย็น
รักเปรียบเช่น หวานเป็นขม..ให้งมงาย
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
