.jpg)
๐ หากดวงจันทร์..งดงามด้วยความรัก
ไยจึงผลัก หักหาญ จนมานไหว
หรือแสงนวลชวนมอง..แค่..ส่องไฟ
กระทบนัยน์ เนตรหม่น ของคนครวญ
๐ กี่พันครั้ง แล้วหนอ ขอพรแว่ว
หรือว่าแผ่ว เบาบาง หว่างลมหวน
จึงไม่ถึงซึ่งจันทร์ อันฉายนวล
พรเลยม้วน ลงดินสิ้นฤทธา
๐ ปล่อยให้คน เบื้องล่าง อ้างว้างเล่น
เก็บทุกข์ร้อน ซ่อนเร้น เซ่นหมอกหนา
ที่กระพือ ฮือโหม กระโจมมา
คลุมชีวา ท่ามกลาง น้ำค้างพรู
๐ โอบห่อไหล่ ไล่หนาว จนร้าวสั่น
กรามกระทบ ขบกัน จนลั่นหู
อุดมด้วย ความทุกข์ ทุกอณู
จันทร์จะรู้ บ้างไหม ใคร่วิงวอน
๐ โปรดสงสาร มานหม่น คนนี้หน่อย
สดับคำ ย้ำถ้อย สร้อยอักษร
ที่ร้องขอ ต่อจันทร์ อันอาทร
หมายเพียงศร สิทธิ์รัก ปักอกที
๐ เกินจะกัก ใจร้าว ต้านหนาวเหน็บ
ได้เพียงเก็บ ประกาย เส้นลายสี
ของแสงจันทร์ อันแจ่ม แต้มราตรี
เผื่ออาจมี เม็ดพร ส่งย้อนมา.....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
