ยินคำร้อย ถ้อยรัก สลักถึง
ครวญคะนึง ตอกย้ำ ในความเหงา
ดวงฤดี ดายเดียว เปลี่ยวซึมเซา
อยู่กับเงา ระทม ขมชีวี
มีก็เพียง แสงดาว พราวระย้า
รัตติกาล เยี่ยมฟ้า อร่ามศรี
ใครคนหนึ่ง เคยอ้อน ป้อนวจี
เบือนหน้าหนี ห่างเหิน หมางเมินไป
เราคนไกล ทำได้เพียง ส่งเสียงผ่าน
ว่าสงสาร ยิ่งล้น คนอ่อนไหว
อยากปลอบเหงา แต่เรา กลับร้าวใน
เพราะดวงใจ กลับคิดถึง ใครหนึ่งคน...
"สุนันยา"
ครวญคะนึง ตอกย้ำ ในความเหงา
ดวงฤดี ดายเดียว เปลี่ยวซึมเซา
อยู่กับเงา ระทม ขมชีวี
มีก็เพียง แสงดาว พราวระย้า
รัตติกาล เยี่ยมฟ้า อร่ามศรี
ใครคนหนึ่ง เคยอ้อน ป้อนวจี
เบือนหน้าหนี ห่างเหิน หมางเมินไป
เราคนไกล ทำได้เพียง ส่งเสียงผ่าน
ว่าสงสาร ยิ่งล้น คนอ่อนไหว
อยากปลอบเหงา แต่เรา กลับร้าวใน
เพราะดวงใจ กลับคิดถึง ใครหนึ่งคน...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
