หากเธอเอี้ยวเหลียวแลแม้เพียงน้อย
คงรู้ได้ใครคอยละห้อยหา
แต่นี่ทำไม่เห็นปึ่งเย็นชา
ทั้งสายตาว่างเปล่าจนเศร้าใจ
แอบมองเธอทุกวันเฝ้าฝันถึง
เพ้อรำพึงทุกข์ทนอย่างหม่นไหม้
มิอาจเผยเอ่ยคำจำนรรจ์ใด
ต้องเก็บเงียบเอาไว้อยู่ในทรวง
หากรักยังคงมั่นอย่างวันเก่า
คงไม่ต้องหมองเศร้าเหงาทุกช่วง
แต่นี่รักหักรานมานร้าวดวง
ดั่งถูกล้วงเชือดสับลงกับดิน
จึงเจ็บช้ำกล้ำกลืนฝืนเริงร่า
ถึงแม้ว่าหัวใจใฝ่ถวิล
แม้บางครั้งไหลบ่าน้ำตาริน
เพราะยลยินข่าวชื่นระรื่นเธอ
ก่อนเคยเคียงเอียงไหล่ในทุกที่
แต่วันนี้เดียวดายข้างกายเก้อ
ความสัมพันธ์ขาดจบจุดพบเจอ
รักล้นเอ่อฉ่ำหวานจึงซานซม
ความหม่นหมองครองเศร้ารุมเร้าจิต
ด้วยความคิดวนวกแน่นอกขม
เจ็บต้องจำทำไมใจยังชม
รักโง่งมจมปลักยอมดักดาน
"กานต์ฑิตา"
๒๗ กันยายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
