..."เฝ้า"รอรัก
ยอมรับกับ หัวใจ ว่าไม่กล้า
ตามที่ ปรารถนา จะเสกสรร
ดั่งเดือนหลบ เร้นแสง แฝงอำพัน
เมื่อตะวัน เยี่ยมฟ้า ต้องลาไกล
แอบซ่อนซบ หลบมุม สุมทรวงโศก
ดุจวิโยค จำแลง แกล้งไฉน
อ่อนระโหย โรยแรง สิ้นแสงใด
ช่วยผ่อนให้ รอยหม่น ร่วงหล่นลา
อยู่กับความ เดียวดาย ในชีวิต
หรือลิขิต สรวงส่ง ลงทัณฑ์ข้า
ให้ต้องรับ บทเศร้า เขาสร้างมา
มีน้ำตา เป็นเพื่อน อยู่เดือนปี
โลกกว้างใหญ่ กลับไร้ ซึ่งความหวัง
ต้องภินท์พัง สิ่งหมาย คล้ายหลีกหนี
สุดที่รัก ห่างไกล ไปทุกที
ดวงฤดี ขื่นขม ระทมระทวย
ทั้งที่รู้ ใจสอง ยังครองมั่น
กำแพงกั้น ให้โศก โชคไม่ช่วย
อาวรณ์หา ฟ้าใส ไม่อำนวย
รมย์ระรวย จากจิต รักติดตรึง
เส้นไยบาง ขวางไว้ ไม่บรรจบ
ต้องเลี่ยงหลบจาบัลย์ ฝากฝันถึง
เสมอมั่น ถ้อยย้ำ ที่รำพึง
ใจดวงหนึ่ง สุดท้อ...เฝ้ารอรัก..
สุนันยา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
