คนที่เคยเผลอรักสลักจิต
เคยสนิททรวงในไร้ความเปลี่ยว
เหมือนเป็นรักแท้จริงทุกสิ่งเชียว
แต่มาเดี๋ยวนี้นั้นพลันร้างลา
แสนเสียดายความรักเคยภักดิ์มั่น
มาถึงวันร่วงโรยต้องโหยหา
เสียดายแท้แค่รักชักนำมา
ให้อุรามีสุขแล้วทุกข์ใจ
ยามมีรักเหมือนมีสุขศรีนัก
ทุกข์ใจหนักรักสบั่นพาหวั่นไหว
จิตเศร้าซึมสุดฝืนกล้ำกลืนไว้
เจ้าน้ำตาบ่าไหลเพราะไร้เธอ
ฉันคนนี้เคยพบประสบรัก
เหมือนทุกสิ่งดีนักเป็นรักเผลอ
ที่เธอมอบให้ฉันนั้นพบเจอ
เป็นรักเก้อยามร้างเธอห่าง่ไกล
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
