อยู่พงไพรในป่าแสนว้าเหว่
ขาดคนเห่กล่อมใจให้คลายหม่น
แสนสะท้านหนาวกายหน่ายกมล
จำต้องทนหนาวเหน็บเก็บอาการ
อยู่พงพีที่เศร้าเหงาดวงจิต
พาชีวิตเดียวดายหมายพ้นผ่าน
หมู่แม็กไม้ใกล้ชิดสนิทนาน
ราตรีกาลจิ้งหรีดกรีดกล่อมใจ
หญิงขาดคู่อยู่ป่าน่าหดหู่
แต่มิรู้ยากล้ำทำไฉน
เพราะเกิดมาท่ามป่าเขาลำเนาไพร
เจ้าน้ำตาบ่าไหลข้างในจินต์
ขาดวิไลซ์ในป่าช่างน่าเหงา
ชีวิตเราอยู่ไปเมื่อไหร่สิ้น
ขาดความหรูอยู่พงพีชั่วชีวิน
มีผืนดินกับฟ้าที่หาเจอ
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
