.... ....ของมันง่ายได้มา..ค่าเพียงนิด
ลืมครวญคิดซาบซึ้งซึ่งถวิล
แต่กับคนด้นมีทั้งชีวิน
มิเคยชินทิ้งขว้างอยู่ข้างทาง
ทุกสิ่งดีมีค่า...ใช่ว่าชื่อ
คนขี้ทื่อถือครองก็หมองหมาง
ของมีค่าอยู่ที่ตนอีกคนวาง
ผู้ครวญครางลงทุนไม่จุนเจือ
เหมือนลางเนื้อต้องลางยา..มองกาฝาก
ต่างคนอยากครอบครองแม้ของเหลือ
บ้างเห็นเพชรเป็นพลอยร้อยคลุมเคลือ
รักเต็มเรือ..เมื่อไร้ท่า..ค่าไม่มี
พี่คือท่าเรือจอดทอดรอรัก
บรรทุกหนักรีบมาท่าที่นี่
จะซ่อมรักที่ร้าวหนาวชีวี
จอดทั้งปีเถิดหนาอย่ารีบไป
ดาว อาชาไนย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
