ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ
อันตัวผม นามปากกา ชื่อ Dragon
ฝึกแต่งกลอน แบบไทยๆ อยู่หลายหน
ความรู้น้อย ด้อยปัญญา เกีดมาจน
จึงสับสน เรื่องภาษา ไม่น่าฟัง
คงไม่เหมือน เพื่อนคนอื่น อย่างใครเขา
เพราะตัวเรา แต่งกลอนไทย ไม่เข้าหู
แต่เอาเถอะ ยังไงก็ ลองอ่านดู
เผื่อจะสู้ เพื่อนๆบ้าง ในบางกลอน
เพราะตอนเขียน บทกลอน ยังอ่อนหัด
อาจไม่ชัด บางถ้อยคำ ยังเขีน ๆ
แต่ให้รู้ ว่าตั้งใจ เขียนเหลือเกีน
เพราะบังเอีญ ว่าส่วนนึ่ง คือความจริง
ก็ชีวิต เหมือนถูกขีด ให้ต้องช้ำ
มีแต่ความ ทรงจำ ที่ปวดร้าว
ไม่มีใคร เข้าใจ เลยสักคราว
มีแต่เหงา เป็นเพื่อน อยู่ร่ำไป
จึงชอบฟัง เสียงเพรง ที่เศร้า ๆ
พอเป็นเพื่อน ในคราว ที่อ้างว้าง
พอเป็นสิ่ง เตีมใจ ให้พลัง
เมื่อถูกขัง ในความเศร้า ทุกเช้าเย็น
ก็เลียชอบ แต่งกลอน สุรทอนพจ
เหมือนประชด ชีวิต ที่อัปเฉา
เอาไว้อ่าน อยามที่ ไม่มีเงา
ของตัวเขา คนนั้น ที่จากไป
ใจเอ๋ยใจ ทำไม ถึงต้องเศร้า
ถึงตัวเรา จะต้องอยู่ อย่างคนเหงา
ไม่ไช่ว่า โลกนี้ มีแค่เรา
อย่างน้อง ๆ ยังมีเงา ของเราเอง
เพราะความทุก ที่มี เดี๋ยวก็หาย
ไม่ถึงตาย ถ้ายังสู้ ด้วยใจหวัง
อุปสัก นั้นคือ อยากำลัง
มีความหวัง ก็มีทาง ให้ก้าวเดีน
ฝึกแต่งกลอน แบบไทยๆ อยู่หลายหน
ความรู้น้อย ด้อยปัญญา เกีดมาจน
จึงสับสน เรื่องภาษา ไม่น่าฟัง
คงไม่เหมือน เพื่อนคนอื่น อย่างใครเขา
เพราะตัวเรา แต่งกลอนไทย ไม่เข้าหู
แต่เอาเถอะ ยังไงก็ ลองอ่านดู
เผื่อจะสู้ เพื่อนๆบ้าง ในบางกลอน
เพราะตอนเขียน บทกลอน ยังอ่อนหัด
อาจไม่ชัด บางถ้อยคำ ยังเขีน ๆ
แต่ให้รู้ ว่าตั้งใจ เขียนเหลือเกีน
เพราะบังเอีญ ว่าส่วนนึ่ง คือความจริง
ก็ชีวิต เหมือนถูกขีด ให้ต้องช้ำ
มีแต่ความ ทรงจำ ที่ปวดร้าว
ไม่มีใคร เข้าใจ เลยสักคราว
มีแต่เหงา เป็นเพื่อน อยู่ร่ำไป
จึงชอบฟัง เสียงเพรง ที่เศร้า ๆ
พอเป็นเพื่อน ในคราว ที่อ้างว้าง
พอเป็นสิ่ง เตีมใจ ให้พลัง
เมื่อถูกขัง ในความเศร้า ทุกเช้าเย็น
ก็เลียชอบ แต่งกลอน สุรทอนพจ
เหมือนประชด ชีวิต ที่อัปเฉา
เอาไว้อ่าน อยามที่ ไม่มีเงา
ของตัวเขา คนนั้น ที่จากไป
ใจเอ๋ยใจ ทำไม ถึงต้องเศร้า
ถึงตัวเรา จะต้องอยู่ อย่างคนเหงา
ไม่ไช่ว่า โลกนี้ มีแค่เรา
อย่างน้อง ๆ ยังมีเงา ของเราเอง
เพราะความทุก ที่มี เดี๋ยวก็หาย
ไม่ถึงตาย ถ้ายังสู้ ด้วยใจหวัง
อุปสัก นั้นคือ อยากำลัง
มีความหวัง ก็มีทาง ให้ก้าวเดีน
[/color]
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
