จะครุ่นคิดอะไรให้มากเล่า
ในเมื่อเราเป็นนักทำคำอักษร
สื่อสารตรงจากความคิดโดยบทกลอน
ฤารนร้อนดวงฤทัย...ว่าไม่มี
ในบางวันที่ต้องห่างถามบ้างไหม
มันมิใช่อะไรแต่ป่นปี้
ในความคิด...คิดไม่เห็นสักสิ่งดี
เลยไม่มีคำใดให้อาวรณ์
แล้วถ้าเกิดแบ่งชั้นกันอีกล่ะ
ยิ่งไม่ใช่ธุระมาหลอกหลอน
ถึงเล่ห์ลวง-ปัญหาประสากลอน
ให้เดือดร้อนเหมือนแมงเม่าเข้ากองไฟ
ในความคิดคนบางครั้งตั้งทิถฐิ
แต่ปัญหามิมีการแก้ไข
จึงแต่ลอบ ลอบเลียนจากบางใคร
แล้วคิดไปมันไม่รู้...ตูคิดเอา
แต่ประสานักกลอนให้นอนซม
แสนจะตรมดวงจิตเพราะหงอยเหงา
จึงคร่ำครวญกันบ้างพอบรรเทา
อย่าโกรธเคืองเถิดนะเจ้า...ผู้รับฟัง