ความรู้สึกที่เห็นยังเต้นถี่
ทุกนาทีกลัดกลุ้มจากสุ้มเสียง
จนคุ้นเคยถ้อยคำพร่ำสำเนียง
ขอแค่เพียงพูดบอก, ไม่หลอกลวง
สิ้นความเหงาเขามองร้องเพลงโศก
เหมือนว่าโลกโดนบาดให้ขาดช่วง
ท่ามกลางฝัน พันธะ คนละดวง
สะท้านทรวงกำหนด, แทบบดเบลอ
สบสายตาริมทางระหว่างล้า
กับเวลาล่องลอยคนคอยเหม่อ
สูญเสียความทรงจำคำละเมอ
เมื่อพบเจอความหมาย, ที่ดายเดียว
ไม่มีใครตีกรอบให้ขอบหัก
มีแต่รักผันแปรเมื่อแลเหลียว
ความผูกพันที่เห็นปั่นเป็นเกลียว
น้ำไหลเชี่ยวเลี้ยวฉุด, ก็หยุดเย็น
ริมระเบียงเคียงผ่านแม้บ้านเช่า
ก็ไม่อาจลบเงาที่เราเห็น
ความหวังดีให้เพื่อนดั่งเดือนเพ็ญ
อย่าคิดเป็นใครอื่น, ยังตื่นกลัว
เป็นคำตอบปลอบปลุกอยู่ทุกเมื่อ
เถิด! จงเชื่อสักคราศรัทธาทั่ว
ยิ่งคืนวันผันผ่านประมาณตัว
ฟ้ามืดมัวก็สร่าง, สว่างตา!
....................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
