คนหลงคว้างกลางสนามของความรัก
อยู่บนหลักประหารรักผลาญอยู่
แหวกว่ายในห้วงช้ำน้ำตาพรู
กอดโฉมตรูรักเยี่ยงเพียงในจินต์
หัวใจรักคนอื่นเขาชื่นอก
ไยทรวงเรานรกอกแทบวิ่น
ดอกรักคุดผุดโผล่โตชาชิน
ชุ่มน้ำรินรดร่ำคือน้ำตา
ในเมื่อรักเริ่มแรกไม่แตกหน่อ
งดชูช่อให้แลแม้ต้นกล้า
ทางเดินสู่สวรรค์ชั้นโสภา
เด่นซอกผาโตรกเหวเลวร้ายเกิน
สรรพนามตัวตนของคนนี้
ใช้แต่คำว่าพี่ที่เธอเอิ้น
ความรู้สึกทรามเชยไม่เคยเกิน
ซ้ำถูกเมินแทนค่า..ว่าคนไกล..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
