หญิงชราคราวแม่ยืนแน่นิ่ง
ตาอ้อยอิ่งเหม่อมองลำคลองหนาว
เสียงร้องไห้นิดเดียวยังเกรียวกราว
เกาะอยู่ราวว้างเว้น, ไม่เห็นดิน
อากาศวิปริตแปรจิตป่วน
เบื้องหน้าล้วนรันทดไปหมดสิ้น
สายฝนไหลมาอาบเกินหาบกิน
เท้าเปลื่อยดิ้นถดถอย, รอยน้ำตา
หยาดรอยยิ้มที่ร้างกลางถนน
หนักหน่วงจนหวั่นไหวบนใบหน้า
เหมือนร่างไร้วิญญาณผ่านไปมา
หญิงชรานิ่งงัน, สั่นสะท้าน
เกินจะเขียนได้หมดเป็นบทท้อ
ยังเฝ้ารอคนช่วยห้วยละหาน
มันหม่นหมองร้องร่ำแต่ค่ำวาน
จะยาวนานกาลเศร้า, ได้เท่าใด!
........................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
