เคยหลงดงกุหลาบวาบหวิวรัก
เคยตั้งหลักรักนุชดุจไฟผ่อง
เคยสัญญากับตนล้นเรืองรอง
เคยเฝ้ามองน้องอย่างนางในใจ
รักอนงค์ตรงไหนไม่ขอบอก
คือมันออกจากจิตพิสมัย
พบเธอแล้วความหวังช่างละไม
สวรรค์ใกล้แค่เอื้อมกระเพื่อมเยือน
มันคือรักสุดท้ายในครั้งแรก
แม้ทรวงแหลกแต่ใจไม่เคยเคลื่อน
ทุกถ้อยคำกวีมิมีเลือน
แอบซ่อนเงื่อนเงารักจากข้างใน
เมื่อวันนี้พี่ชายพลาดหลายขุม
น้ำตาชุ่มด้วยจิตเคยคิดใหญ่
ย้ำรักเธอคนแรกและแหลกไป
ถึงเป็นไฟพี่พร้อมยอมรับมัน..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
