อ่านกลอนเหงาเข้าใจในความเหงา
คงเหมือนเราเฝ้าหงอยเจ็บรอยแผล
ขาดคนเคยเคียงข้างร้างลับแล
เหงาดวงแดเดียวดายเมื่อชายเมิน
จึงเอาใจใส่กลอนในตอนค่ำ
มาเขียนพร่ำ รำพันกานท์ แม้นานเนิ่น
ที่เขาจากพรากไกลในทางเดิน
จึงขัดเขินหัวใจไร้รื่นรมย์
หากเขาอ่านกานท์เราเขาคงรู้
ว่าฉันผู้เดียวดายคล้ายขื่นขม
ขาดเขาแล้วหัวใจให้ระทม
จึงจ่อมจมกับเศร้ามาเร้าทรวง
หากได้อ่านกานท์นี้ที่ฉันร่ำ
เป็นลำนำออกไปไร้คนห่วง
ขอเพียงเธอยังจำใช้ย้ำทวง
มิได้ควงแค่รู้ข่าวหายหนาวใจ
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
