เคยได้ยิน เธอพร่ำ คำสำเนียง ให้พี่เอียง เพ้อหา แลตามอง
วันปีล่วง เวลาผ่าน เนิ่นนานแล้ว คงคลาดแคล้ว แจวสวน ให้ชวนหมอง
หรือหลบลี้ หนีพี่ ที่ตีจอง บุญเราสอง หมดลง ที่ตรงนี้
โอ้อกเอ๋ย ใจช้ำ เขาทำเศร้า ภาพสองเรา ฝังห้วง บ่วงวิถี
เป็นแผลลึก ในจิต ติดฤดี เป็นเหมือนสี ที่ป้ายลง ตรงกลางแด
ให้ตรมขม ขื่นจิต แทบคิดสั้น จะผ่านคืน ฝืนวัน ยักยันแย่
เหตุเพราะรัก เรือล่ม ระทมแท้ กลายเป็นแผล รอยเปื้อน บนเรือนใจ
แล้วอย่างนี้ รู้ไหม ว่าใครผิด
เคยผูกมิตร สัญญา แต่คราไหน
กลายเปลี่ยนผัน ด้วยคำ ต้องจำไกล
ไม่ห่วงหาอาลัย หรือไรกัน
พี่สร้างรอย แผลใจ ให้ปรากฏ
เป็นกบฏ รักนี้ ที่แปรผัน
สร้างระทม ถมทับ รับไม่ทัน
ต้องจาบัลย์ นานเนิ่น จนเกินทน
จะมาอ้าง อะไร คล้ายบุญหมด
คำสบถ สาบาน แต่กาลหน
มีสักนิด ไหมพี่ ที่ยินยล
ทิ้งรักหล่น ร่วงหาย ไม่ปรานี
เป็นรอยเปื้อน กลางใจ ล้างไม่ออก
รอยถลอก ยังเห็น ด้วยเส้นสี
คอยเตือนย้ำ ซ้ำซาก จากเดือนปี
เจ็บครั้งนี้ ไม่จาง เพราะฝังใจ....
"สุนันยา"
ว๊า.....คนรู้หมดเลย ว่าเป็นมังตรา...หุหุ
เคยผูกมิตร สัญญา แต่คราไหน
กลายเปลี่ยนผัน ด้วยคำ ต้องจำไกล
ไม่ห่วงหาอาลัย หรือไรกัน
พี่สร้างรอย แผลใจ ให้ปรากฏ
เป็นกบฏ รักนี้ ที่แปรผัน
สร้างระทม ถมทับ รับไม่ทัน
ต้องจาบัลย์ นานเนิ่น จนเกินทน
จะมาอ้าง อะไร คล้ายบุญหมด
คำสบถ สาบาน แต่กาลหน
มีสักนิด ไหมพี่ ที่ยินยล
ทิ้งรักหล่น ร่วงหาย ไม่ปรานี
เป็นรอยเปื้อน กลางใจ ล้างไม่ออก
รอยถลอก ยังเห็น ด้วยเส้นสี
คอยเตือนย้ำ ซ้ำซาก จากเดือนปี
เจ็บครั้งนี้ ไม่จาง เพราะฝังใจ....
"สุนันยา"
ว๊า.....คนรู้หมดเลย ว่าเป็นมังตรา...หุหุ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
