...ใช้น้ำตาเป็นหมึกบันทึกเขียน
จากบทเรียนแสนเศร้าเฝ้าห่วงหา
เกิดรอยเปื้อนดำด่างต่างนานา
ส่งแผลมาตามติดเข้าปลิดปลง
...ขอบรรเลงเพลงกลอนตอนสะอื้น
ขอหยิบยื่นความในใกล้เป็นผง
ใส่กานท์เนาว์เคล้าพจน์ให้ลดลง
เรือนใจคงพอบรรเทากับเงากานท์
...หลายปีแล้วรอยเปื้อนมิเคลื่อนลบ
หลายปีกลบ จบรัก มิพักขาน
หลายปีแล้ว แววช้ำ คอยย้ำจาร
หลายปีผ่าน รอยยังเด่น เน้นเรือนใจ...
ตะวันฉาย
ปล...ช้าเป็นเต่าอีกแล้วเรา...
คิดว่ามี แต่เรา ที่เศร้าถม
เก็บระทม กับตน จนร้าวไหว
อดีตแต้ม รอยฝัง อยู่ข้างใน
ฤดีดวง หม่นไหม้ แทบวายวาง
จารึกไว้ กับบท รสอักษร
ที่ร้าวรอน กับถ้อย คอยถากถาง
เจ็บระบม เหลือที่ ไม่มีจาง
อยู่บนทาง หว่างทรวง ของดวงมาน
หรือต้องตั้ง สมาคม ระทมจิต
เพื่อเกาะติด เหตุเศร้า ที่ร้าวฉาน
มาร่วมแก๊งค์ แบ่งพบ ประสบการณ์
ให้เป็นม่าน กำแพง ที่แกร่งพอ...
"สุนันยา"
เก็บระทม กับตน จนร้าวไหว
อดีตแต้ม รอยฝัง อยู่ข้างใน
ฤดีดวง หม่นไหม้ แทบวายวาง
จารึกไว้ กับบท รสอักษร
ที่ร้าวรอน กับถ้อย คอยถากถาง
เจ็บระบม เหลือที่ ไม่มีจาง
อยู่บนทาง หว่างทรวง ของดวงมาน
หรือต้องตั้ง สมาคม ระทมจิต
เพื่อเกาะติด เหตุเศร้า ที่ร้าวฉาน
มาร่วมแก๊งค์ แบ่งพบ ประสบการณ์
ให้เป็นม่าน กำแพง ที่แกร่งพอ...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
