บนหน้าจอวูบวาบภาพเคลื่อนไหว
เชื้อเชิญให้เข้าสู่ความรู้สึก
ความหนาวของอากาศเข้าบาดลึก
ซ่อนอยู่ในสำนึก, เริ่มดึกแล้ว!
ผ่านแว่นหนาตามัวมองตัวเลข
เหมือนโดนเสกเมฆจมลอยลมแผ่ว
ในคืนเงียบเยียบหนาวดาววาวแวว
ล่วงผ่านแนวหดหู่, ไม่รู้ตัว
สายตาสบอิงแอบคอยแนบชิด
จากดวงจิตอ่อนไหวอยู่ไปทั่ว
มีหัวใจเบิกบานจากการกลัว
เพียงหน้ามืดตามัว, ชั่วข้ามคืน
รอสิ่งใดกันเล่าจากเงาเงียบ
หรือรอความราบเรียบเปรียบจะฝืน
รอเวลาอารณ์ที่กลมกลืน
จากค่ำคืนเปล่าเปลี่ยว, อันเดียวดาย
จนอารมณ์สุกงอมเมื่อยอมปล่อย
พักสักหน่อยค่อยไปยังไม่สาย
ลบในส่วนสีดำคืนทำลาย
ส่งจุดหมายไปบอก, ไม่หลอกลวง!
............................
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
