ไม่ได้หลบสบตาหน้าเฟสบุ๊ค
ในเมื่อทุกทีฉันต้องหวั่นไหว
ยามทักเธอผ่านแชทเมื่อคราวใด
ก็คงไร้อักษรย้อนกลับมา
ฉันเลยคิดจิตเศร้าเหมาเอาทุกข์
มาเร้ารุกคลุกศรีเสียดีกว่า
คงรอคำตอบเธอเหม่อน้ำตา
รออักษรย้อนมาหน้าจอใจ
แต่ว่ายังมิได้ในคำตอบ
เธอก็หอบเอาความมาตามใส่
เธอถามฉันด้วยโกรธโพสทำไม
กับข้อความที่ไร้สาระนี้
ในเมื่อทุกทีฉันต้องหวั่นไหว
ยามทักเธอผ่านแชทเมื่อคราวใด
ก็คงไร้อักษรย้อนกลับมา
ฉันเลยคิดจิตเศร้าเหมาเอาทุกข์
มาเร้ารุกคลุกศรีเสียดีกว่า
คงรอคำตอบเธอเหม่อน้ำตา
รออักษรย้อนมาหน้าจอใจ
แต่ว่ายังมิได้ในคำตอบ
เธอก็หอบเอาความมาตามใส่
เธอถามฉันด้วยโกรธโพสทำไม
กับข้อความที่ไร้สาระนี้
บัณฑิตเมืองสิงห์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
