อร่ามเรื่อ ทอสาย ดั่งใฝ่หา
ฝนโปรยปราย หยุดไอ ละอองพา
สุริยา ส่องผ่าน ม่านเมฆิน
ประกายผ่อง แสงสาด ดั่งวาดไว้
ประกายวาว วิไล ไม่รู้สิ้น
ประกายงาม สะพรั่ง หลังฝนริน
ประกายเงา ถวิล ถึงถิ่นไพร
ดั่งมณี ฉายแสง แห่งสรวงสรรค์
เป็นาสายใย ผูกพัน แต่บรรพ์ไหน
โยงสนิท จากฟ้า นภาไกล
เชื่อมสู่ธาร น้ำใส ที่ไหลนอง
อย่าหงอยเหงา ฤดี เลยพี่เอ๋ย
อย่าเปรียบเปรย เรื่องราว ที่เศร้าหมอง
ซับน้ำตา เถิดหนา แหงนหน้ามอง
เรียวรุ้งผ่อง งามพักตร์ สลักจินต์...
"สุนันยา"
เปรียบความงาม ตามวาด พาดขอบฟ้า รุ้งนภา สีสวย จรวยศิลป์
โค้งฝากหนึ่ง ถึงอีกฝั่ง ดั่งโผบิน เส้นผกผิน ลงสีงาม ตามอย่างใจ
รุ้งนั้นเทียบ ได้ไหม ใครเคยพบ ขอบบรรจบ รักเรา เขาเขียนให้
ก่อนเคยสวย วาดโค้งฝัน วันวิไล สองหัวใจ ลากชิด รักติดกัน
มาไม่นาน แดดร้อน ผ่อนไอรัก ภาพประจักษ์ สีใส ให้เป็นฝัน
เหลือเพียงฟ้า เจิดจ้า ต้องฝ่าฟัน ละเมอพลัน ชั่วครู่ สู้ต่อไป
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
