ร้อยลำนำ ตามกาล ประมาณว่า
รักแรมลา ช้ำฟก เหมือนตกเหว
ทั้งร้อนรน หม่นไหม้ จากไฟเปลว
เป็นผลเลว ปางภพ ยากทบทวน
ก็บ่นบอก ออกไป เหมือนใจเจ็บ
ไม่อยากเก็บ อารมณ์ ระทมหวน
รักหนอรัก หมดสิ้น กลิ่นอบอวล
เพราะว่าคน เรรวน ทำป่วนใจ
หากโทษเวร ที่ทำ กรรมที่ก่อ
คงไร้ข้อ เสนอ ที่เผลอไผล
หรือฟ้าดิน กลั่นแกล้ง แสร้งทำไป
เพิ่มรอยแผล ข้างใน หทัยนี้
ก็บอกแล้ว ว่าหยุด เลิกฉุดรัก
จะขอพัก อาลัย หักใจหนี
อิสระคือผล ยลฤดี
ไม่ต้องมี รักพ่วง เป็นบ่วงช้ำ....
"สุนันยา
รักแรมลา ช้ำฟก เหมือนตกเหว
ทั้งร้อนรน หม่นไหม้ จากไฟเปลว
เป็นผลเลว ปางภพ ยากทบทวน
ก็บ่นบอก ออกไป เหมือนใจเจ็บ
ไม่อยากเก็บ อารมณ์ ระทมหวน
รักหนอรัก หมดสิ้น กลิ่นอบอวล
เพราะว่าคน เรรวน ทำป่วนใจ
หากโทษเวร ที่ทำ กรรมที่ก่อ
คงไร้ข้อ เสนอ ที่เผลอไผล
หรือฟ้าดิน กลั่นแกล้ง แสร้งทำไป
เพิ่มรอยแผล ข้างใน หทัยนี้
ก็บอกแล้ว ว่าหยุด เลิกฉุดรัก
จะขอพัก อาลัย หักใจหนี
อิสระคือผล ยลฤดี
ไม่ต้องมี รักพ่วง เป็นบ่วงช้ำ....
"สุนันยา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
