วันเดือนปี ผ่านไป ไม่คืนหลัง
พาความหวัง ฝังจิต พิษรักหลอน
ให้คล้อยเคลื่อน จากจินต์ สิ้นอาวรณ์
อนุสรณ์ ก่อนเคยรัก ภักดิ์นิรันดร์
แต่บัดนี้ ขอไป ไกลสุดกู่
ร้างพธู คู่หทัย เลิกใฝ่ฝัน
พอกันที ขอหนีลับ ชั่วกัปป์กัลป์
ดุจฟ้ากั้น สัมพันธ์หวัง พังทลาย
อันความรัก หวานชื่น เมื่อคืนก่อน
เหมือนหลับนอน ฝันชื่น ตื่นจางหาย
รักเหมือนฝัน ไม่ยืด มันจืดคลาย
ร้าวสลาย เมื่อตื่น ขมขื่นใจ
จึงขอเพียง เอื้อนเอ่ย เฉลยแจ้ง
เพื่อชี้แจง เหมือนว่า ฟังปราศรัย
เคยล่วงเกิน ผิดพลั้ง แต่ครั้งใด
จงอภัย ต่อกัน ฉันขอลา
หมายเหตุ กลอนบทนี้ได้ถูกผมถือเป็นกลอนบทครู เมื่อครั้งแรกศึกษาฝึกหัดแต่งกลอนก็อาศัยศึกษาจากกลอนนี้
แต่ทุกวันนี้ แม้เขียนกลอนได้นับพันๆบท แต่ทว่า ก็ยังสำนึกตัวว่าสำนวนยังไม่อาจจะเทียบถึงซึ่งกลอนบทครูได้
จึงนำมาลงไว้ ด้วยจิตคารวะ(ไม่ทราบนามผู้แต่ง)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
