นั่งอ่านกลอนก่อนค่ำยันย่ำรุ่ง
เช้า-สายมุ่ง เพล,เที่ยง ไม่เลี่ยงหนี
บ่าย ๑,๒ จ้องเว็บ เสพกวี
ตราบนาที สนธยา ย่ำมาเยือน
ตะวันรอน อ่อนแสง เข้าแยงเนตร
เฝ้าสังเกต กลอนใด ถูกใจเหมือน
ก็กลอนกานท์ บานเบอะ ตาเลอะเลือน
สู้พร่ำเตือน ใจตน ทนอ่านไป
จะอ่านแต่ ที่โปรด โพสต์ตัวเล่า
นึกอกเขา อกฉัน ก็หวั่นไหว
จึงก้มหน้า คลิกเถิด เพื่อเปิดไป
กลอนของใคร ใครก็เห็น ว่าเป็นดี
กลอนของเรา เรารัก ประจักษ์จิต
กลอนของเขา เขาย่อมชิด ไม่หน่ายหนี
ต่างให้ความ สำคัญ พันทวี
ใช่เร็วรี่ ขลุกมั่ว โพสต์ตัวเรา
ก็จำผ่าน อ่านให้ แรงใจเพื่อน
ไปเยี่ยมเยือน ตอบรับ กับกลอนเขา
ทั้งยาวสั้น นั้นหรือ ก็ถือเอา
เป็นหน้าที่ แบ่งเบา ต้องกระทำ
กลัวเฉยเมิน เดินผ่าน ไม่อ่านบ้าง
จะหมองหมาง ครางแคลง ระแวงกล้ำ
คิดถือโทษ โกรธฉุน เลิกหนุนนำ
เก็บไปจำ ว่าเรา ไม่เอาใจ
จึงนับเป็น ภาระ นะขอบอก
เมื่ออ่านออก จบลง คลิกส่งให้
แต่บางครั้ง ขอโทษ โปรดอภัย
ไม่ทันได้ เข้าอ่าน บางงานกลอน
ด้วยเวลา กระชั้น กลอนนั้นเยอะ
จึงได้เลอะเลือนตา พร่าอักษร
บ้างยาวเหยียด ละเอียดคำ พร่ำเว้าวอน
หลายบทตอน มาพร้อมกัน ฉันก็งง
จึงเข้าอ่าน ผ่านบ้าง บางบทนะ
แต่อาจจะ พอมี บ้างที่หลง
กระทู้ไหน ชื่อไม่เห็น ใช่เล่นองค์
เป็นเพราะเจียดเวลาคง ไม่ลงตัว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
