.jpg)
นิราศหมอง ต้องไป ในถิ่นเก่า
ถิ่นที่เคย เคียงครอง รักสองเรา
กลับต้องเศร้า เหลือแต่ซาก ยากจะเลือน
อดีตเคย มีเธอ ปรนเปรอรัก
สุขยิ่งนัก เธอถูกใจ ใครไม่เหมือน
มาบัดนี้ เศร้าแท้ เธอแชเชือน
พาแก้มเปื้อน น้ำตา คราย้อนรอย
ใต้ต้นไทร ให้ร่ม ภิรมย์รัก
สองเรามัก อ้อนออด พรอดรักบ่อย
มาครานี้ มีแต่ฉัน นั้นเฝ้าคอย
นั่งเหงาหงอย ดูรอยรัก ที่หักพัง
มองท้ายไร่ ใจหาย คล้ายจะเห็น
มองเหมือนเป็น เช่นเงา เราหนหลัง
ร่วมทำสวน ชวนสร้างใฝ่ ให้จีรัง
ได้แต่นั่ง มองอดีต ที่กรีดทรวง
เดินเลาะธาร น้ำไหล ยังใสอยู่
แต่ขาดคู่ ภิรมย์ ชมแดนสรวง
อดีตนั้น มีเธออยู่ เป็นคู่ควง
เวลาล่วง เธอลับ ไม่กลับคืน
คงเหมือนดั่ง น้ำไหล ไม่หวนกลับ
เธอลาลับ ใจจิต มิคิดฝืน
ณ.วันนี้ มิเหมือน เมื่อวานซืน
เธอเป็นอื่น ไม่ย้อน ตอนเป็นเรา
สล่าผิน
ลป.(ลืมไป) ลองนิราศด้วยคนครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
